Ik dacht eerst dat dit iets was tussen haar en enkele vriendinnen maar kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg dan maar wat dit juist betekende.
Ze verwees mij door naar de site van 100 happy days en vroeg mij om mee te doen.
Na het lezen van de uitleg was ik er helemaal voor gewonnen. Het is geen wedstrijd, eerder een uitdaging voor jezelf, om te kijken naar wat jou gelukkig maakt en of je de tijd vindt om dit 100 dagen vol te houden!
Je hoeft er dus geen uren per dag aan te spenderen, gewoon een foto trekken van dat wat je gelukkig maakt en even te posten op een sociale mediasite met de dag en #100happydays.
Blijkbaar starten er wel veel mensen mee maar maken het niet af. Ik hoop dat ik het ga kunnen volhouden, het zal niet echt tijdsgebrek zijn, want die paar minuutjes krijg ik er wel ergens tussen gepropt, maar eerder 'niet vergeten'. Want foto's trekken vind ik moeilijk :-).
Niet dat ik niet met een fototoestel overweg kan, eerder het juiste moment vinden om te trekken is een heikel punt. Ik zit dan naar iets te staren of zie iets gebeuren en denk 'wauw, mooi, tof, onthouden,...' en daarna pas aan 'dat moet ik trekken'. Dat is zoals rondlopen in de dierentuin en ergens halfweg beseffen dat je fototoestel rond je nek hangt...
Ik had mezelf voorgenomen om er vanaf zaterdag 12 april mee te starten. Dus fototoestel opladen, kaartje leegmaken, ... Alles was klaar om mijn 100 dagen geluk vast te leggen.
Zaterdag stond er een dagje Zoo van Antwerpen met de trein samen met de zus en kleine man gepland dus dat ging zeker al voor 'geluk' zorgen. De zus had ook haar fototoestel mee maar dat was al na de eerste dierenverblijven plat. Dus buiten wat vlinders heeft ze niets kunnen trekken. Dat van mij begon na onze eetpauze redelijk raar te doen. Haperen van de lens, niet willen reageren op mijn gedruk op de knopjes, niet meer afsluiten zonder de batterij er uit te halen,... Toen zag ik een kleine barst op de zijkant van mijn toestel en besefte dat ik er zeer waarschijnlijk het glazen potje van kleine man zijn middagmaal op had laten vallen. Ik had mijn fototoestel dus los in de rugzak gestopt toen we aan tafel gingen zitten. En voor we terug doorgingen had ik het lege! potje in de rugzak 'gezwierd'. Ik hou alles bij (of toch veel te veel). Ik dacht dat potje thuis af te wassen om daarna te gebruiken als vlindervoederplaats of kleine leuke opslagpot.
 | ||
| https://brightnest.com/posts/attract-butterflies-by-making-a-diy-feeder-in-6-simple-steps |
 |
Maar ja daardoor is dus mijn fototoestel kapot en heb ik geen happy foto van de zoo.
Thuis dan eentje kunnen trekken met de tablet. Natuurlijk is die kwaliteit niet om over naar huis te schrijven.
Maar door al dat gedoe met het fototoestel was ik wel enorm 'happy' toen ik thuis mijn kleine man gefascineerd zag toekijken hoe ik een kruiswoordraadsel invulde. (en de kat zat gefascineerd naar kleine man te kijken)
Waarschijnlijk zullen er die 100 dagen enorm veel foto's van kleine man verschijnen, maar ik kan er ook niet aan doen dat dat kleine ding mij doet overstromen van geluk! Dat moedergevoel dat je krijgt als je naar 'jouw' productje kijkt is onbeschrijflijk en zo 'happy'.
En ik kan ook 'happy' worden van vele kleine dingen die voor anderen totaal belachelijk kunnen zijn, maar mij niet gelaten ! :-)
 | ||
| Dag 1 schaterlach op de tuinschommel bij Omi & Opa |
 | |||
| Dag 2 : Wauw een balpen en een slimme mama |
 | |||
| Dag 3 : onze vloer ligt eindelijk! deze moest er liggen voor kleine man kon kruipen en nu kunnen eindelijk zijn speeltegels liggen om te oefenen met kruipen ! |
