Tijd

Diep respect voor zij die een hobby hebben.
Nog dieper respect voor zij die meerdere hobby's hebben en dan nog eens een gewoon huishouden runnen.
Ik weet niet hoe ze het doen, ofwel zijn ze splitsbaar in meerdere 'ikken' ofwel hebben ze meerdere uren in een dag, meer dagen in een week.
Mijn dag begint niet te vroeg, ik heb geen wekker die om 6u afloopt om op tijd naar mijn werk te vertrekken door eerst uren in de file te gaan staan.
En vanaf dan is elke minuut, wat zeg ik seconde ingevuld tot 21u met werken, de was, de strijk , koken, diertjes entertainen, kleine man entertainen en daarna is er een beetje me-time. Die ik dan meestal opruimend door breng :-(.
En tussendoor wordt er snel een patroon overgetekend, wat stof gewassen, gestreken en geknipt en soms ook genaaid want die laatste stap komt er dikwijls niet van...
En dan probeer ik ook nog mijn verslaving aan boeken te onderhouden door te lezen op toilet, in bad, te luisteren naar luistercd's in de auto of in bed een ebookje erdoor als ik de slaap niet kan vatten.
Men zou denken dat je van zo een gevulde dag moe wordt, maar niets is minder waar. Ik herbeleef dan nog eens alles opnieuw in mijn hoofd, wat ik beter had kunnen doen, wat ik nog zeker moet doen. ja zelfs gesprekken worden opnieuw gevoerd om met een beter antwoord op de proppen te kunnen komen.
Ik zou eigenlijk een leeg hoofd moeten hebben alvorens ik naar bed ga.
Ik zal eens onderstaande tips moeten toepassen en zien of het echt helpt :
7 manieren om je hoofd leeg te maken
Ofwel moet ik terug met yoga beginnen bij Lentel.
Ik heb dit een tijdje gedaan tijdens mijn zwangerschap. Was zeer leuk om te doen, enorm rustgevend maar je moet er tijd voor maken. Als ik daar zit denk ik nu toch aan wat ik allemaal had kunnen doen in die tijd :-).

Ow jeetje en binnenkort beginnen de repetities voor toneel weer... Waar ik die ga moeten tussen schuiven weet ik niet.
Maar ik kijk er wel naar uit om na iets meer dan een jaar geen stap meer op een podium gezet te hebben !
 

De kriebels

Ik heb een zwak voor dieren. Niet één bepaalde soort maar alle dieren.
Ik zie niet alle dieren even graag, krijg van sommige echt de rillingen en wil ze liever niet tegenkomen, maar wens geen enkel van hen het slechtste toe.
Ik zal geen dier bewust doodmeppen, verpletteren, plat rijden, fijn knijpen , verdelgen, ...
Zijn er teveel muggen aanwezig? Dan begin ik naarstig rond te sproeien met azijn, munt, rozemarijn, eucalyptusch geurtjes , ... Alles wat die venijnige monstertjes kan weghouden zonder ze om zeep te helpen.
Blijkbaar is er zelfs al een muggenapp de Antimosquito. Heb dit eens horen voorbij komen op radio 2. Hoewel ik een fervente Klara luisteraar ben staat 's morgens in de badkamer radio 2 op. Vroeger was het inspecteur de Caluwé, nu is het De Inspecteur met Sven Pichal. Daar wordt heel wat uitgetest en toegelicht. Zoals ook deze app. Je toestel waarop de app is gedownload zou dan hoge frequentietonen verspreiden waar muggen niet tegen kunnen. Werkt niet altijd, zij raden eerder een muggenlamp aan. Blijkbaar heel efficiënt maar ik ben niet zo te vinden voor het 'doden' en het geknetser de hele tijd van de beestjes die tegen de lamp vliegen. Hun andere 'puur natuur' tip is een bord met water en 2 drupjes zeep. Trekt muggen en vlooien aan waardoor deze verdrinken.
Aha en nu betrap ik mij op een leugen. Vlooien... de enige dieren die ik bewust dood. En hoogst waarschijnlijk zullen daar ook de luizen bij komen wanneer deze de haardos van mijn kleine man bevolken.
Onze honden en katten hebben hier enkele zomers geleden enorm veel last van gehad. Ik heb echt het onderste uit de kan moeten halen, we stonden bijna op het punt om een speciale firma te laten langskomen om ons hele huis vlooivrij te krijgen. Mijn dieren hebben weken look te eten gekregen, werden geparfumeerd met allerlei lavendelodeurtjes, werden dagelijks gekamd, kregen constant nieuwe slaapdekentjes. Het werd alleen maar erger. Tip van de dierenarts : preventief indruppelen met anti-vlooienmiddeltjes, manden bespuiten ,... En dit alles was al op voorhand gedaan! We gebruikten zelfs al een stevigere versie dan de gewone dierendruppels van Frontline. Zeer duur maar zogezegd zeer effectief. Na het natuur-diervriendelijke arsenaal aan producten toe te passen was het de beurt aan de zwaardere producten. Geen verandering. Zelfs wij kregen beten van die venijnige diertjes. Al een geluk dat ze niet kunnen overleven op de mens! Ons laatste redmiddel was een zeer agressief product dat enkel met een btw-nummer mocht aangekocht worden. Je moest een hele kleine hoeveelheid mengen met water en dan verstuiven in de woning. Zeker bij deuren, plinten, nesten, zetels,... Dan moest de ruimte verlucht worden. En geloof mij dat was nodig! Je mocht het ook niet op planten spuiten, of in de buurt van drinkwater. Dit hebben we enkele weken herhaald en plotsklaps waren de venijnige bastaards verdwenen. En hout vasthouden maar ze zijn niet meer wedergekeerd!
Spin in huis? Na eerst enkele ogenblikken te verstarren en de situatie in te schatten of ik ze veilig kan passeren wordt de man ingeschakeld die met glas en andere attributen de indringer netjes buiten zet. En soms, heel soms mogen ze blijven zitten van mij om mij op een veilige manier van de vliegen en muggen af te helpen. De natuur mag zijn gang gaan!
Brrrr als ik er nu zelfs nog maar aan denk krijg ik de kriebels van spinnen. Ik vind het eigenlijk fascinerend beestjes. Ooit al eens zo een web zien gefabriceerd worden? Echt klassewerk! Maar ze hebben hun uiterlijk niet mee. En de film Aragnofobia zal daar ook geen goed aan gedaan hebben.

Ooit heb ik die gezien als kind (zal jaren '90 geweest zijn) en toen is de liefde bekoeld. Spinnen die uit je neus kruipen, nergens veilige voor de super snelle soort,... brrr brrr brrr.
Maar ik mag niet klagen, hier in België zijn er nog niet veel grote en gevaarlijke spinnen die 's nachts ineens kunnen te voorschijn komen. Tenzij ik net een lading exotische planten uit de rimboe heb laten overkomen.
Of ja in de dierentuin-dierenwinkel ga ik ook wel eens piepen bij de 6-potige vriendjes. Gewoon zomaar, om mezelf te jennen ofzo. Eerst de angst overwinnen om er naar te kijken, dan gefascineerd bestuderen en dan teveel fantasie de vrije loop laten gaan met horrorscenario's te bedenken over hoe ze ineens uit hun afgesloten plekje kunnen komen.
Bij slangen en andere gladde beesten heb ik dat niet echt. Het zijn enkel de geleedpotige die mij de stuipen op het lijf jagen.
Van de dieren hé, want met mijn fantasie krijg ik nog wel van meerdere zaken de stuipen op het lijf.
Ik heb een zwak voor horror-thriller en al wat daar mee te maken heeft.
Films, verhalen, foto's, prenten, boeken,... Programma's die gaan over waargebeurde zaken ivm geesten helemaal aan de top. Op Investigation Discovery was er een periode niet anders dan zo'n programma's op vrijdagavond. Eerst onderzoekers die zochten naar sporen en activiteiten van geesten. En ja ik geloof daar in. En dan mensen die vertelden over demonen en dit werd dan nagespeeld. Bibber, sidder, beef! Allemaal spek voor mijn bek. Dat ik daarna niet meer zonder lampje durfde slapen neem ik er wel bij.
Ik heb gewoon teveel fantasie. In mijn hoofd kan alles. En dan bedoel ik echt de zombies die ronddwalen over de straten. Dat kan ! Toen ik nog thuis woonde had ik zelfs getimed hoelang het duurde eer ik van mijn bed tot in de zolderkamer kon geraken om mij daar te verstoppen.Thuis heb ik al geoefend om de trapladder van de zolder naar boven te krijgen als ik op de zolder zit. Ahja want een zombie kan niet klimmen, die zijn daar te dom voor.
Series als The Walking dead gaan er in als zoete broodjes.
Het wereldwijde web heb ik al afgezocht naar foto's met geesten. Ben toen ook gebotst op foto's van vroeger van de doden.
Ergens Post Mortem Photography, maar waarschijnlijk zal dat in die tijd ook een manier van verwerken geweest zijn. Nu voor kinderen die mee op de foto worden gezet met overleden broer of zus of andere familieleden moet het eerder traumatisch geweest zijn. Bij sommige zie je bijna niet dat ze eigenlijk al overleden zijn. Als ze rechtstaan wordt hun lichaam tegen een staander gezet, soms zijn de ogen nog open,...
jaren 1800-1900 werden er weinig tot geen foto's getrokken in een familie. Pas wanneer er iemand dood was en men deze persoon niet wou vergeten werd er een foto getrokken. De overleden persoon in kwestie werd dan zo gezet of gelegd dat het niet echt opviel dat hij of zij dood was. Voor ons klinkt dit enorm gruwelijk die


Als je er niet tegen kan raad ik aan om niet naar onderstaande foto's te kijken.

To be er not to be that's the question

Toneel, een hobby die maar blijft duren bij mij.
En dat is al héél speciaal want meestal heb ik snel genoeg van bezigheden.

 

foto komt van pinterest. dit werd bij ons aan de bar geoefend

Ik heb van mijn 6 tot mijn 14 ballet gedaan. Als kind zeer fijn om te doen maar als tiener een marteling. Ik ben namelijk zo stijf als een plank en al de oefeningen hebben daar niets aan kunnen veranderen. Zelfs niet een leerkracht die boven op mij is komen leunen om toch maar mijn grand écart dieper te krijgen, of aan de bar mijn been verder voorbij mijn hoofd te krijgen.

foto pinterest, grand écart, lijkt simpel

Vanaf een bepaalde groep werden daar dan ook nog eens de pointes een verplicht nummertje en mijn 'goesting' om te gaan daalde tot - 100 . Super mooi om te zien bij professionele danseressen maar een klucht om het te proberen. Tenen inpakken met tape, watten, kussentjes en daarna nog krampen & bloed. Brrr chapeau voor diegene die zo uren een voorstelling staan af te werken .
Ook het feit dat er in de groep een meisje zat dat dacht dat de nulmeridiaan door haar kont liep en iedereen in haar kliek probeerde te sleuren die aan haar normen voldeed heeft er ook mee te maken gehad dat ik de brui aan gaf. Ik was (en ben) nog altijd iemand die naast de lijntjes kleurt. En neen niet het criminele pad, maar ik deed aan wat ik wou, ik vond leuk wat ik wou en deed niet mee aan trends. Best vermoeiend om als tiener niet gebrainwasht te worden door een meute meiden die dachten dat ze hip waren.

En na het ballet ben ik toneel gaan doen. Eerst enkele jaren bij tejater Piep in Boom onder leiding van Fons Cras, dee mens is ondertussen ook al gestorven en Elly Coeck. De ellenlange dictiezinnen hebben wel hun vruchten afgeworpen, als ik er een beetje op let heb ik een mooie uitspraak. Enkel in het Nederlands wel te verstaan. Volgens een leerkracht Engels in mijn 4e middelbaar heb ik een zwaar Pools accent als ik in het Engels een conversatie aan ga.

Fons Cras en Elly Coeck

Ik kan mij zelfs nog altijd mijn eerste zin herinneren die ik moest zeggen toen ik de scène op kwam. Alé ja de scène, ik moest vanuit een deur de zaal komen in schuifelen als een oud vrouwtje. ' Hier ben ik dan met pot en pan.' schuifel schuifel ' Hier een pot en hier een pan, dat hadden jullie toch gevraagd?'. Zelfs mijn broer kan zich deze zin nog voor de geest halen en lacht mij er nog altijd mee uit.

Na Piep ben ik dan nog een jaartje in Buggenhout op de academie gegaan. Woord kreeg ik van Sara Van Hoezen (nu directrice van de Academie in Londerzeel) en toneel van Jos Van Geel. Ik heb dat allemaal héél graag gedaan. Zeker de lessen Van Jos Van Geel waren interessant. De naam zegt je misschien niet veel, heeft enkele gastrollen gedaan op de televisie, maar de naam van zijn zoon is veel bekender : Jonas Van Geel.

de man in het groen, Freddy Tex  +/- jaar '94

Dan gestopt wegens het moeilijk combineren met school en het over en weer verhuis tussen gescheiden ouders. Wel spijtig want Jos heeft toen nog naar ons mama gebeld met de vraag of ik mij toch nog wou inschrijven. Maar ja, ik zo koppig als een steenezel en heb daar nu toch wel een beetje spijt van.
Toen vroeg een vriendin van mijn stiefma of ik niet wou meedoen met het toneel voor kinderen dat elk jaar georganiseerd werd door een lagere school in Hombeek. Zij hadden dan één weekend optreden voor ouders en kinderen. Heel leuk om te doen. Zeker als daarna de kindjes staan aan te schuiven om op de foto te gaan met de acteurs, ze het hele stuk aandachtig zitten te volgen, helemaal opgaan in het verhaal. Dat heb ik 3 jaar gedaan. Daarna is dit stopgezet door strubbelingen tussen de directeur en de regisseurs. De regisseurs hebben dan gevraagd of ik het niet zag zitten om mee te doen met de kinderstukken in een toneelgezelschap in Mechelen, De Moedertaal. En zo ben ik daar beland en zit daar nog altijd.
Ik heb enkele kinderstukken meegedaan en zo doorgegaan naar de 'volwassen' stukken.
En ik ben ook al eens ingesprongen in een toneelgezelschap in Zemst. De regisseur was zeer lovend, maar ook altijd zat :-) .
Regisseurs... dat is een haat-liefde-verhouding. Ofwel ligt een regisseur je en sta je daar met plezier je elke week in het zweet te werken ofwel ligt hij/zij je niet en lukt het voor geen meter.
Ik heb eigenlijk al alle twee gehad. De regisseuse die mij in Mechelen heeft binnen genomen zal ik altijd blijven waarderen. Hoe moeilijk of kwaad ze soms ook is. Ze heeft mij kansen gegeven, bruikbare tips meegegeven, mij mijn eigen ding laten doen, kortom een regisseuse die ik de max vind. Haar man ook trouwens, maar hij mag op sommige momenten wel wat strenger voor de groep zijn.
Ik heb ook al eentje gehad die niets waard was en waar we als beperkt groepje alles zelf hebben moeten doen, of de regieassistent ons volledig heeft moeten leiden omdat we door het bos de bomen niet meer zagen.
Ik heb er vrienden gemaakt maar ook mensen tegengekomen die ik liever niet meer tegenkom. Ik zie er fantastische acteurs (of eigenlijk actrices) en ook minder fantastische. Ik heb er mij al kapot gelachen en ook kapot geweend. De persoon die elke keer ik de zaal binnenstap in mijn gedachte opkomt is Paul. Hij was diegene die er voor zorgde dat alles klaar stond achter de scène, dat sommige attributen werden gehaald, dat er drank was voor tijdens de pauze, dat de bar gesloten werd op een onmenselijk laat uur, dat ik eten had toen ik rechtstreeks van mijn werk naar Mechelen reed, dat ik kon genieten van overheerlijke tiramisu met aardbeien, dat eigenlijk de Moedertaal draaide. Zijn dood was onverwachts, snel, te snel. Hij was er altijd tijdens repetities, enkel die ene keer bij onze repetities niet, iedereen verbaasd maar niet gealarmeerd, pas de dag erna is hij gevonden. In onze familie zeggen ze altijd dat wanneer er iemand sterft, er nog 2 op korte tijd zullen volgen. En dat was toen ook zo. Na Paul is het leidinggevend hoofd van het gezelschap, Arthur tijdens een operatie gestorven en is een co-acteur, Geert overleden na een ongeval met de fiets. Bij Arthur iets minder onverwacht. Bij Geert een schok, hij was nog geen 46. Een stom ongeval met de fiets, geen fietshelm, openslaande autodeur en poef gedaan.

Door de geboorte van mijn zoontje heb ik een jaartje pauze genomen maar kan niet wachten om terug te beginnen. Het is altijd spannend om te zien welk stuk je gaat spelen, welke rol, hoe het decor ontstaat, maar op de lange duur kunnen repetities wel tegen staan. En als je 8 of 10 keer een stuk speelt heb ik altijd schrik om in de val van de gewoonte te stappen, want dan gebeuren er meestal 'accidentjes' zoals tekst vergeten, of te traag reageren. Maar als het gedaan is is het altijd net of je valt in een zwart gat.
Hopelijk hebben ze dit seizoen ergens een rolletje om er terug in te vliegen.

Ik ben uit pure nostalgie nog enkele toneelfoto's gaan opzoeken.
Ik heb niet van alle producties foto's teruggevonden. 

Van mijn laatste stuk, heb ik er geen foto bij gezet omdat ik er verschrikkelijk uit zag! Nog geen 3 maanden zwanger, kotsmisselijk en oververmoeid :-)

En hieronder vind je enkele foto's van mijn favo stuk allertijden dat ik heb mogen spelen.
Super plezant groepje, zalige regisseur, hilarisch stuk... *zucht*

Wat als...

 Wat als... gedachten beginnende met deze 2 woorden spoken dikwijls door mijn hoofd. Meestal te maken met keuzes die ik gemaakt heb in het verleden.
'Wat als ik na mijn 6e middelbaar toch maar de fut had gehad om te studeren?' is dan ook de meest voorkomende.
Dan had ik niet gekozen voor een opleiding waar ik in mijn ogen niet te veel voor moest doen.
Want ik was al dat studeren kotsbeu. Alhoewel zoveel studeren heb ik nooit echt moeten doen. Als ik ergens moeite voor deed was het meestal wel in orde.
In mijn 6e heb ik nergens echt moeilijkheden mee gehad. Ik heb nooit echt graag gestudeerd en in de menswetenschappen moest ik enkel een effortke doen voor psychologie. Waar we overigens een zalige leraar voor hadden dus dan deed ik dat met plezier. Mmm en Nederlands dat was ook een vak waar ik eigenlijk meer voor had moeten doen maar geen zin in had door de leraar. Man man man 'Van Dijck'... de naam bezorgt mij nog steeds koude rillingen. Cursussen om U tegen te zeggen en ongelooflijk saaie lessen. Mijn zus had blijkbaar in haar 6e middelbaar (Latijn, jaja het was een streverke) de vrouw van meneer Van Dijck en die was net zo als haar man. Waarschijnlijk zaten ze thuis rond de open haard plannen te smeden hoe ze hun studenten konden treiteren.
Van toen ik klein was zei ik altijd dat ik boerin wou worden, de natuur, de dieren,... Dat romantische beeld is niet blijven bestaan :-). Daarna wou ik dierenarts worden, of iets met interieur-decoratie. Maar voor dierenarts staken de lange studiejaren mij tegen en het feit dat ik een dier moest doden kreeg ik niet overwonnen.Bij interieur zag ik het op commando maken van iets niet zitten.
En toen ik in juni mijn diploma in handen had dacht ik 'foert ik doe niks meer tegen mijn zin. Ik ga hier naar de hogeschool, studeer even voor leerkracht lager onderwijs en dan zien we wel'.
Mijn faalangst - paniekaanvallen hebben er ook mee te maken gehad dat ik niet te ver van huis wou studeren en voor een richting koos waar iemand ging inzitten die ik kende. Dus zo geschiedde, in september begon ik aan mijn bachelor leerkracht lager onderwijs.
In juni er natuurlijk niet door in eerste zit. Ahja want ik presteer enkel onder druk en ik wist dat er in augustus nog een kans was. Dus in september geslaagd met vette voldoendes. Het tweede jaar viel al een stuk minder in de smaak. En het derde jaar was gewoon om een degout van op te doen. Het lesgeven op zich was leuk, dat ga ik niet weerleggen, maar al wat er bij komt kijken is er gewoon te veel aan. En sommige docenten op de hoge school hadden nog NOOIT zelf voor een klas gestaan. Ja sorry maar dan neem ik daar niets van aan als zij iets beweren hoe je moet lesgeven. En net dan kreeg ik klierkoorts. Ik ben toen gestopt met stages en deed enkel nog de laatste modules. De rest nam ik mee naar het jaar erop. Dus na een extra jaartje had ik het diploma op zak. Niet echt overtuigd ben ik aan de slag gegaan in een school in Dilbeek. Heel wat anders dan dorpsschooltjes waar ik stage had gedaan. Ik had er al snel mijn buik van vol. Toen heb ik beslist om nooit of te nimmer nog voor een klas te gaan staan.
Onlangs zag ik dit artikel voorbij komen. Alhoewel het van de lerarenopleiding van onze noorderburen is kan ik er mij in grote lijnen wel in terug vinden.
' hoe ik mislukte als leraar '

Maar daar zat ik dan, al alleen gaan wonen dus nood aan een inkomen, dik in de knoei met mezelf,... Gelukkig kon ik aan de slag in het bedrijf van mijn moeder. Ja en wanneer ik dat vertel tegen iemand beginnen ze meestal met hun ogen te draaien. Zo van ja lap, het dochtertje van de bazin. Soms heeft dat zijn voordelen ja maar dat heeft ook zijn nadelen. Mama's durven veel eerder hun gedachten zeggen tegen hun dochters, zelfs hun gedachten over collega's terwijl ze dit eigenlijk beter zelf tegen de collega zeggen. En dat kan leiden tot knallende bommen! Ik ben een zeer (echt een zéér) emotioneel iemand die ook zo reageert. Dit duurt gelukkig niet lang :-) . En na de uren de deur achter je toedoen kennen mama's dan natuurlijk ook niet! Een weekend, vakantie of vrije tijd wordt dikwijls onderbroken door het eindeloos discussiëren en analyseren van het werk. Maar kom ik neem het er allemaal wel bij want het heeft ook zijn voordelen !
Ik weet alleen niet wat ik zou moeten gaan doen als de mama beslist om op pensioen te gaan. Het bedrijf overnemen is niks voor mij. Altijd dat gedoe met de mensen die voor je werken. Als je enkel en alleen te maken hebt met producten, dingen die niet reageren, dan is het een stuk makkelijker. Maar werken met mensen... wat een klucht! Altijd is er iets, soms heb ik echt het gevoel van in een
soap te leven.
Als ik kijk naar iedereen die hier al gepasseerd is zou ik een boek kunnen schrijven. Of tips kunnen geven aan Thuis voor interessante verhaallijnen. Alhoewel sommige lijnen eerder naar Familie aarden ;-) .
Collega's die te graag de bloemetjes buiten zetten, collega's die tot over hun oren in de drugs zitten, collega's die stelen, collega's die moorden, collega's die langs alle kanten bedrogen worden en dit alles aanvaarden, collega's die zelf bedriegen, collega's die naar kattenpis ruiken, collega's die beter zouden langsgaan bij een psychiater, collega's wiens kaak al eens geregeld uit de kom schiet, collega's op de vlucht voor de politie...
Als je dag in dag uit met iemand samenwerkt leer je die persoon zijn leven wel kennen. Sommige kunnen dit misschien goed verstoppen maar alles komt toch beetje bij beetje uit.
Maar het grote voordeel aan collega's is wel dat je al eens iets kan vertellen wat op je maag ligt over thuis, familie,... Je kan er ongelooflijk hard mee lachen, gieren, brullen,... Wanneer je ergens vast zit kan je hulp vragen, meerdere denkpistes komen tot 1 resultaat...

En zo is er nog wel meer waarvan je denkt wat als ik zus of zo had gedaan, of dit of dat was gebeurd.


Wat als ...

Toch wel de 2 beste sketchkes :-).

Wat als... ik die drempelvrees van audities had overwonnen en ooit een deftige stap in de acteerwereld had gezet dan had ik misschien zelf in die filmpjes gezeten...

Het is officieel, wij hebben geen baby meer in huis maar een dreumes.

dreumes

in het woordenboek is voor dreumes 1 omschrijving gevonden:

dreumes,

m. (-en), klein ventje, kereltje.

dreumes is 1 maal gevonden als trefwoord:

dreumes (zn):

broekenman, dreumel, dreutel, hummel, keutel, peuter, pruts, uk, ukkepuk, ukkie, ventje

Nu dreumes klinkt in mijn oren meer 'Hollands' dan Vlaams, wij zouden eerder hummeltje zeggen.
Alhoewel keuteltje ook wel schattig is ;-) .

Een jaartje terug heeft de kleine man mijn hele leven overhoop gehaald. Niets is nog hetzelfde, maar voor geen geld van de wereld zou ik terug willen naar die tijd vóór hem.
Ik kan me zelfs niet meer voorstellen hoe mijn dag er zou uitzien als hij er niet zou zijn. Alles draait in functie van hem. En of ik dat erg vind? NOPPE, NADA, NJET, NEUH, NEEN! Ik heb mij aangepast aan hem en haal er mijn plezier uit.
Als ik soms ouders hoor zeggen dat als ze hun leven opnieuw zouden doen, ze geen kinderen meer zouden nemen dan kan ik daar helemaal niet inkomen, ik kan er zelfs kwaad om worden, vind het egoïstisch. Maar ik heb dan ook nog geen tienerpuber in huis, of zelfs nog geen kleuterpuber of peuterpuber :-).
Als ik de tekst lees van deze site 'Alles over kinderen' dan hou ik mijn hart al vast hoe kleine man zal zijn binnen enkele maanden. Soms zie ik al wel iets tevoorschijn komen van dat 'bengeltjesgedrag'. Lepel wegduwen als hij geen zin meer heeft om te eten, krijsen als iets niet naar zijn zin is, maar gelukkig is dit alles nog heel beperkt. Soms enorm lastig (alhoewel ik het zelf niet zo erg vind, ik schaam me meer om wat anderen er van denken) maar langs de andere kant denk ik 'hej, wat kan hij al veel! Wat een slimmerd!'.
Er wordt ook vermeld dat het slapen kan minderen. Kleine man heeft altijd goed geslapen 's nachts. We leggen hem in zijn bedje tussen 19u en 20u. Meestal is het al muisstil als zijn slaapmuziekje nog speelt. En rond 8u horen we de eerste geluidjes uit de babyfoon komen. En in het weekend is dit zelfs half 9 of zelfs 9u! Woehoe!!!  Overdag is het een ander paar mouwen. Meneer slaapt maar 1 keer. Soms een uurtje, soms 3 uurtjes. Het hangt er vanaf hoe hij zich voelt.
Sinds enkele weken kruipt hij. Hij is altijd al een luie baby geweest als het gaat over grove motoriek. Met zijn vingertjes overaal aan prutsen en in en uit elkaar halen lukte enorm snel. Maar rollen, zitten,... ging wat trager. Stappen met behulp van onze handen ging dan weer al rond zijn 11 maanden en sinds kort is daar ook het kruipen bij gekomen. Het is niet het kruipen uit de boekjes waar je de kindjes mooi op de knietjes ziet voorbij schuifelen, het is eerder stap, schuif, bijtrekken. Maar hij vliegt vooruit! En dat merkt hij zelf ook dat hij ineens overal bij kan. Hij duwt een bal weg en kruipt er al kirrend achter. Ziet de poes voorbij sluipen en probeert er achteraan te gaan. Allemaal heel fijn om te zien en ondertussen zie ik overal gevaar  :-) !
Gisteren zaten we buiten, kleine man en ik als toeschouwer, papa als brommermechanieker. Kleine man heeft een nijlpaardje om mee te spelen in de tuin. En plots loopt hij achter dat beest te waggelen. In het gras gaat het nog niet zo snel als op een gladde vloer, dat is nog iets te vroeg, maar kleine man stapte zonder onze hulp achter zijn nijlpaard. Jaja hij wordt groot !

100 happy days

Via facebook had ik al enige tijd gezien dat een ex-klasgenootje elke dag een foto plaatste. Dat kon gaan van een vakantiefoto aan het strand tot een bord sushi. En bij elke foto werd er een dag opgeteld. (day 1, day 2, ...)
Ik dacht eerst dat dit iets was tussen haar en enkele vriendinnen maar kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg dan maar wat dit juist betekende.
Ze verwees mij door naar de site van 100 happy days en vroeg mij om mee te doen.
Na het lezen van de uitleg was ik er helemaal voor gewonnen. Het is geen wedstrijd, eerder een uitdaging voor jezelf, om te kijken naar wat jou gelukkig maakt en of je de tijd vindt om dit 100 dagen vol te houden!
Je hoeft er dus geen uren per dag aan te spenderen, gewoon een foto trekken van dat wat je gelukkig maakt en even te posten op een sociale mediasite met de dag en #100happydays.
Blijkbaar starten er wel veel mensen mee maar maken het niet af. Ik hoop dat ik het ga kunnen volhouden, het zal niet echt tijdsgebrek zijn, want die paar minuutjes krijg ik er wel ergens tussen gepropt, maar eerder 'niet vergeten'. Want foto's trekken vind ik moeilijk :-).
Niet dat ik niet met een fototoestel overweg kan, eerder het juiste moment vinden om te trekken is een heikel punt. Ik zit dan naar iets te staren of zie iets gebeuren en denk 'wauw, mooi, tof, onthouden,...' en daarna pas aan 'dat moet ik trekken'. Dat is zoals rondlopen in de dierentuin en ergens halfweg beseffen dat je fototoestel rond je nek hangt...
Ik had mezelf voorgenomen om er vanaf zaterdag 12 april mee te starten. Dus fototoestel opladen, kaartje leegmaken, ... Alles was klaar om mijn 100 dagen geluk vast te leggen.
Zaterdag stond er een dagje Zoo van Antwerpen met de trein samen met de zus en kleine man gepland dus dat ging zeker al voor 'geluk' zorgen. De zus had ook haar fototoestel mee maar dat was al na de eerste dierenverblijven plat. Dus buiten wat vlinders heeft ze niets kunnen trekken. Dat van mij begon na onze eetpauze redelijk raar te doen. Haperen van de lens, niet willen reageren op mijn gedruk op de knopjes, niet meer afsluiten zonder de batterij er uit te halen,... Toen zag ik een kleine barst op de zijkant van mijn toestel en besefte dat ik er zeer waarschijnlijk het glazen potje van kleine man zijn middagmaal op had laten vallen. Ik had mijn fototoestel dus los in de rugzak gestopt toen we aan tafel gingen zitten. En voor we terug doorgingen had ik het lege! potje in de rugzak 'gezwierd'. Ik hou alles bij (of toch veel te veel). Ik dacht dat potje thuis af te wassen om daarna te gebruiken als vlindervoederplaats of kleine leuke opslagpot.

https://brightnest.com/posts/attract-butterflies-by-making-a-diy-feeder-in-6-simple-steps

pinterest

En zo zijn er nog honderden ideetjes die ik tegenkom op Pinterest die gewoon te leuk zijn!
Maar ja daardoor is dus mijn fototoestel kapot en heb ik geen happy foto van de zoo.
Thuis dan eentje kunnen trekken met de tablet. Natuurlijk is die kwaliteit niet om over naar huis te schrijven.
Maar door al dat gedoe met het fototoestel was ik wel enorm 'happy' toen ik thuis mijn kleine man gefascineerd zag toekijken hoe ik een kruiswoordraadsel invulde. (en de kat zat gefascineerd naar kleine man te kijken)
Waarschijnlijk zullen er die 100 dagen enorm veel foto's van kleine man verschijnen, maar ik kan er ook niet aan doen dat dat kleine ding mij doet overstromen van geluk! Dat moedergevoel dat je krijgt als je naar 'jouw' productje kijkt is onbeschrijflijk en zo 'happy'.
En ik kan ook 'happy' worden van vele kleine dingen die voor anderen totaal belachelijk kunnen zijn, maar mij niet gelaten ! :-)

Dag 1  schaterlach op de tuinschommel bij Omi & Opa

Dag 2 : Wauw een balpen en een slimme mama

Dag 3  : onze vloer ligt eindelijk! deze moest er liggen voor kleine man kon kruipen en nu kunnen eindelijk zijn speeltegels liggen om te oefenen met kruipen !

Benieuwd wat het morgen wordt!

nog vergeten te melden !

Ik heb eindelijk iets afgekregen waar ik aan begonnen ben!
*glunder glunder*
Aangezien we eind februari naar Tenerife vertrekken en we op zon hopen heb ik een omkeerbaar zonnehoedje gemaakt voor ons manneke.
Het patroontje komt van Miek (wat nu Sew Natural is geworden).

Ik ga er nog eentje maken waar ik lintjes ga aan vastzetten. Zo kan ons manneke ze niet van zijn hoofd trekken :-). (of blijft het beter zitten als hij begint te rollebollen)

En aangezien ons mama en de zus mijn retro voetenzak aartslelijk vonden wegens te vrouwelijk en te retro heb ik er maar zelf eentje gemaakt.

In het begin mochten onze 2 eerste hondjes in de zetel. Aangezien dit 'maar' een jack russel en een chihuahua waren was dit niet zo erg. Maar dan is er een stafford bijgekomen en deze is net een formaat te groot om mee in de zetel te laten + die hond heeft een geurtje. We hebben alles al geprobeerd (wassen, parfum, pilletjes,...) maar hij blijft zijn stinkie lijfgeur behouden, hij kreeg de bijnaam Stinkelink of Stinkesteven. Dus kreeg Steve, de stafford, een eigen kleine zetel. Maar onze honden zijn echte varkens en de 2 kleintjes begonnen de zetel te beschouwen als springkasteel en nodigden geregeld Steve mee uit om samen plezier te maken. Dus mocht geen enkele hond meer in onze zetel. Ze werden verplicht om de 'kleine' zetel te delen met hun 3tjes. Het duurde niet lang of deze zetel werd omgetoverd tot stort. Dan is de man maar beginnen zoeken naar een degelijk alternatief en kwamen we uit op een echte hondensofa op maat gemaakt door een man uit Lummen.
Eerst hadden we hiervoor 2 stevige wasbare hondenkussens gekocht.

zeer stevig bleek uit een test :-)

Dit ging wel maar als Herbie de chihuahua op een kussen lag en Steve kroop erbij, vloog Herbie een halve meter de lucht in. Of als er al 2 op de sofa lagen was de laatste verplicht om 'op de spleet' te gaan liggen.
We hebben dan maar een matras op maat geknipt en de matrashoes kleiner gemaakt.

Stinkelink, vuil mikske en dikke fluppe

Deze kan er dan nog afgehaald worden om te wassen. En dat is nodig want onze langharige, gekruiste jack russel Mike noemen we wel eens 'vuil mikske' omdat hij er altijd in slaagt om vuil uit de tuin te komen.

Wij hebben in onze tuin ook nog een varken Spekkie rond lopen. Nu wil de man ook zo'n sofa voor Spekkie om in haar hok te zetten (dat in huis laten heb ik al uit zijn hoofd kunnen praten). Hopelijk krijg ik dat idee ook nog uit zijn hoofd!

Spekkie, hier nog heel mager

een luie fietsster

Ik ben geen overactief persoon en totaal niet sportief aangelegd.
Hobby's die iets met sport te maken hebben zijn al lang van mijn lijstje geschrapt.
Ik zie er het nut niet van in. Ik heb geen fut meer om na mijn dagelijkse 'taken' waar ik meestal pompaf van ben nog eens de ziel uit mijn lijf te gaan zweten. (laat staan EXPRES te gaan zweten).
Enkele jaren geleden zijn we met ons 4-en (de zus en de nichtjes) gaan spinnen in Londerzeel. Voor ons was dat een uurtje per week ons amuseren. Blijkbaar dacht niet iedereen zo tijdens die les. (en zeker niet die wielerterroristen die het te koud vonden om in de winter buiten op hun onnozele fietsjes te gaan rondrijden). Wij waren veel aan het lachen, grapjes maken, meezingen, ... Maar er werd geklaagd bij de 'leraar' dat sommigen zich niet konden concentreren door ons. Ja dan zijn we maar gestopt. Als je tijdens je vrije tijd al niet mag lachen is de fun er ook direct af.
Tot daar mijn sportief leven :-).
Op vakantie durf ik wel nog eens gaan wandelen, niet de gewone straatjes aflopen maar echte offroad zoals een bergje op.

foto getrokken van de berg die we op moesten, stonden dus op de verkeerde berg :-)

Op vakantie lijkt dat altijd leuker door de vakantiesfeer ofzo. Mij thuis aansluiten bij een wandelclub zit er nu nog niet in. Buiten wat gewandel met de honden hebben we (man & ik) nog niet veel gedaan. We zijn wel van plan (lees als we tijd hebben en zin hebben om te vertrekken, ja dat 'vertrekken' is bij ons een moeilijk punt) om daguitstapjes te doen naar de Ardennen en daar een stapje in de natuur te zetten. (+ flanders field te voet verkennen, de limburg eens wandelend te gaan bekijken,... oowwww nog zoveel plannen)

MAAR ik dacht mijn leven dus wat actiever te maken door meer te fietsen. Wij hebben thuis ongeveer 10 fietsen staan. Eén iet wat normale fiets voor mij, een mountainbike van m'n man en dan allemaal vouwfietsen van mijn ventje en mij. Die vouwfietsjes zijn heel leuk om korte afstanden mee te fietsen maar geen fietstochten. Toen ik hoogzwanger was (week voor mijn bevalling) ben ik op de mountainbike van Martijn naar 't dorp gereden voor een yogales. Resultaat was dat ik bijna niet meer tot thuis geraakte wegens te ontspannen :-). Ik wil rechtop kunnen fietsen en niet zo hangend naar beneden met de poep naar achter. Enkele dagen later (dag erna ben ik bevallen) ben ik nog eens op een vouwfiets gekropen om 10minuutjes verder aardappelen te gaan halen uit de automaat bij een plaatselijke landbouwer. Ik was KAPOT toen ik terug kwam, ik kon bijna niet meer stappen. Sindsdien is mijn liefde voor de kleine fietsjes een beetje bekoeld. En mijn iet wat deftige fiets is er eentje van de kringloopwinkel en is nog een echte omafiets, geen versnellingen en achteruittraprem, leuk om mee te fietsen maar geen lange afstanden, dan hangt mijn tong tot op de grond, hijg ik als een hond en zweet ik als een rund. En dat ligt ook wel aan mijn conditie ;-) .
Dus mijn eerste gedachte was om een deftige volwaardige fiets te kopen.
Maar dan was ik ook beginnen denken om naar mijn werk te fietsen als het weer meezit. Dat is ongeveer 10 km langs de gewone rijweg (en 9km langs het spoor met de fiets). Dan ben ik toch ook wat ecologischer bezig. Ik ben wel al eens met mijn Honda Novioke gaan werken maar ik zie mij nu nog niet ons Andersje vast binden op mijn bagagerekje. Ik moet op donderdag en vrijdag ons manneke meenemen om af te zetten in de crèche die niet ver van mijn werk is.

Dus dacht ik aan een elektrische fiets. En geen fiets uit den Aldi die na 3 keer opladen niet meer werkt en als er dan iets mee mis is naar een plaatselijke hersteller gaan die eens fronsend naar mij kijkt als hij ziet dat het ' ene uit den Aldi' is. Maar wel eentje die qua budget mee valt maar wel het uitzicht heeft van een omafiets. Die sturen staan voor mij beter dan een 'gewone' fiets, dan kan ik rechter fietsen.
De vriendin van mijn nonkel heeft een elektrische fiets die ik eventjes getest heb. Een Ecomo Life Transport fiets uit een fietsenwinkel in Mechelen.  Man man man wat een zalig ding is dat! Je vliegt vooruit zonder moeite te doen. De fiets was natuurlijk geen koopje. Ongeveer € 1700 met een zwaardere batterij.
http://www.fietsenstunt.nl/cortina-ecomo-life-transportfiets-dames-2052.html#.UvDoh7SwTV8
Op de site van Ecomo vond ik deze serie niet meer terug, raar want in 2014 gingen er nog nieuwe kleurtjes uitkomen.

Ik ben dan maar eens beginnen rondzien of er geen fietsen waren die ook het uitzicht hebben van de Ecomo maar iets budgetvriendelijker waren. Niet veel gevonden dus :-/ De meesten waren zelfs nog duurder.
Bij Sparta heb ik er nog 2 gevonden die qua prijs en uitzicht aanvaardbaar waren.
=> Sparta Country Tour Electric

 
Die banden, dat zadel, de mand, ... *zucht* toch mooi hé...
Maar de batterij zit hier aan het stuur. Ik denk dat dit vrij log moet zijn om mee te rijden, sturen. Ik zal eerst naar een dealer moeten gaan om deze te testen voor ik hem volledig afschrijf.

=> Sparta Original Electric

Prijs zit goed, uitzicht ook maar niet echt iets speciaal.

Ik ben ook deze fietsen tegengekomen.
=> Achielle Julie

Die is zoooooooo mooi, zeker in die zalm kleur of dat turquoise. Ik vond van dit merk nergens een elektrische maar had deze wel gezien op een filmpje van de fietsenbeurs in Kortrijk. Na een contactaanvraag kreeg ik volgende link : Achielle elektrisch . *slik* dan zit ik aan een fiets van dik tegen de €2000. Dus dat zal ik al maar schrappen van mijn lijstje.
Volgens een collega kan ik wel altijd een ombouwkit kopen waar je een gewone fiets elektrisch maakt. Ik weet niet of dit aan te raden is bij die Achielle fietsen. Ik zal dan ook eens moeten binnen springen bij een dealer van Achielle. Ik heb al gezien op hun site dat er op de baan Sint-Gillis-Dendermonde -- Lebbeke eentje zit.

Mmm en dan ben ik zelfs nog niet zeker of al die batterijen die op deze fietsen zitten wel voldoen.
Ik vind niet direct een test om uit te zoeken welke fiets nu het beste bij mij past. Ik zou de fiets willen gebruiken voor woon- werkverkeer maar ik zou hem ook willen meenemen op vakantie als ik de smaak te pakken heb.
En mijn fietszitje van Yepp voor ons manneke moet er ook nog op passen natuurlijk.
Achja we zien wel wat de 'fietsenman' te vertellen heeft :-) .