To be er not to be that's the question

Toneel, een hobby die maar blijft duren bij mij.
En dat is al héél speciaal want meestal heb ik snel genoeg van bezigheden.

 

foto komt van pinterest. dit werd bij ons aan de bar geoefend

Ik heb van mijn 6 tot mijn 14 ballet gedaan. Als kind zeer fijn om te doen maar als tiener een marteling. Ik ben namelijk zo stijf als een plank en al de oefeningen hebben daar niets aan kunnen veranderen. Zelfs niet een leerkracht die boven op mij is komen leunen om toch maar mijn grand écart dieper te krijgen, of aan de bar mijn been verder voorbij mijn hoofd te krijgen.

foto pinterest, grand écart, lijkt simpel

Vanaf een bepaalde groep werden daar dan ook nog eens de pointes een verplicht nummertje en mijn 'goesting' om te gaan daalde tot - 100 . Super mooi om te zien bij professionele danseressen maar een klucht om het te proberen. Tenen inpakken met tape, watten, kussentjes en daarna nog krampen & bloed. Brrr chapeau voor diegene die zo uren een voorstelling staan af te werken .
Ook het feit dat er in de groep een meisje zat dat dacht dat de nulmeridiaan door haar kont liep en iedereen in haar kliek probeerde te sleuren die aan haar normen voldeed heeft er ook mee te maken gehad dat ik de brui aan gaf. Ik was (en ben) nog altijd iemand die naast de lijntjes kleurt. En neen niet het criminele pad, maar ik deed aan wat ik wou, ik vond leuk wat ik wou en deed niet mee aan trends. Best vermoeiend om als tiener niet gebrainwasht te worden door een meute meiden die dachten dat ze hip waren.

En na het ballet ben ik toneel gaan doen. Eerst enkele jaren bij tejater Piep in Boom onder leiding van Fons Cras, dee mens is ondertussen ook al gestorven en Elly Coeck. De ellenlange dictiezinnen hebben wel hun vruchten afgeworpen, als ik er een beetje op let heb ik een mooie uitspraak. Enkel in het Nederlands wel te verstaan. Volgens een leerkracht Engels in mijn 4e middelbaar heb ik een zwaar Pools accent als ik in het Engels een conversatie aan ga.

Fons Cras en Elly Coeck

Ik kan mij zelfs nog altijd mijn eerste zin herinneren die ik moest zeggen toen ik de scène op kwam. Alé ja de scène, ik moest vanuit een deur de zaal komen in schuifelen als een oud vrouwtje. ' Hier ben ik dan met pot en pan.' schuifel schuifel ' Hier een pot en hier een pan, dat hadden jullie toch gevraagd?'. Zelfs mijn broer kan zich deze zin nog voor de geest halen en lacht mij er nog altijd mee uit.

Na Piep ben ik dan nog een jaartje in Buggenhout op de academie gegaan. Woord kreeg ik van Sara Van Hoezen (nu directrice van de Academie in Londerzeel) en toneel van Jos Van Geel. Ik heb dat allemaal héél graag gedaan. Zeker de lessen Van Jos Van Geel waren interessant. De naam zegt je misschien niet veel, heeft enkele gastrollen gedaan op de televisie, maar de naam van zijn zoon is veel bekender : Jonas Van Geel.

de man in het groen, Freddy Tex  +/- jaar '94

Dan gestopt wegens het moeilijk combineren met school en het over en weer verhuis tussen gescheiden ouders. Wel spijtig want Jos heeft toen nog naar ons mama gebeld met de vraag of ik mij toch nog wou inschrijven. Maar ja, ik zo koppig als een steenezel en heb daar nu toch wel een beetje spijt van.
Toen vroeg een vriendin van mijn stiefma of ik niet wou meedoen met het toneel voor kinderen dat elk jaar georganiseerd werd door een lagere school in Hombeek. Zij hadden dan één weekend optreden voor ouders en kinderen. Heel leuk om te doen. Zeker als daarna de kindjes staan aan te schuiven om op de foto te gaan met de acteurs, ze het hele stuk aandachtig zitten te volgen, helemaal opgaan in het verhaal. Dat heb ik 3 jaar gedaan. Daarna is dit stopgezet door strubbelingen tussen de directeur en de regisseurs. De regisseurs hebben dan gevraagd of ik het niet zag zitten om mee te doen met de kinderstukken in een toneelgezelschap in Mechelen, De Moedertaal. En zo ben ik daar beland en zit daar nog altijd.
Ik heb enkele kinderstukken meegedaan en zo doorgegaan naar de 'volwassen' stukken.
En ik ben ook al eens ingesprongen in een toneelgezelschap in Zemst. De regisseur was zeer lovend, maar ook altijd zat :-) .
Regisseurs... dat is een haat-liefde-verhouding. Ofwel ligt een regisseur je en sta je daar met plezier je elke week in het zweet te werken ofwel ligt hij/zij je niet en lukt het voor geen meter.
Ik heb eigenlijk al alle twee gehad. De regisseuse die mij in Mechelen heeft binnen genomen zal ik altijd blijven waarderen. Hoe moeilijk of kwaad ze soms ook is. Ze heeft mij kansen gegeven, bruikbare tips meegegeven, mij mijn eigen ding laten doen, kortom een regisseuse die ik de max vind. Haar man ook trouwens, maar hij mag op sommige momenten wel wat strenger voor de groep zijn.
Ik heb ook al eentje gehad die niets waard was en waar we als beperkt groepje alles zelf hebben moeten doen, of de regieassistent ons volledig heeft moeten leiden omdat we door het bos de bomen niet meer zagen.
Ik heb er vrienden gemaakt maar ook mensen tegengekomen die ik liever niet meer tegenkom. Ik zie er fantastische acteurs (of eigenlijk actrices) en ook minder fantastische. Ik heb er mij al kapot gelachen en ook kapot geweend. De persoon die elke keer ik de zaal binnenstap in mijn gedachte opkomt is Paul. Hij was diegene die er voor zorgde dat alles klaar stond achter de scène, dat sommige attributen werden gehaald, dat er drank was voor tijdens de pauze, dat de bar gesloten werd op een onmenselijk laat uur, dat ik eten had toen ik rechtstreeks van mijn werk naar Mechelen reed, dat ik kon genieten van overheerlijke tiramisu met aardbeien, dat eigenlijk de Moedertaal draaide. Zijn dood was onverwachts, snel, te snel. Hij was er altijd tijdens repetities, enkel die ene keer bij onze repetities niet, iedereen verbaasd maar niet gealarmeerd, pas de dag erna is hij gevonden. In onze familie zeggen ze altijd dat wanneer er iemand sterft, er nog 2 op korte tijd zullen volgen. En dat was toen ook zo. Na Paul is het leidinggevend hoofd van het gezelschap, Arthur tijdens een operatie gestorven en is een co-acteur, Geert overleden na een ongeval met de fiets. Bij Arthur iets minder onverwacht. Bij Geert een schok, hij was nog geen 46. Een stom ongeval met de fiets, geen fietshelm, openslaande autodeur en poef gedaan.

Door de geboorte van mijn zoontje heb ik een jaartje pauze genomen maar kan niet wachten om terug te beginnen. Het is altijd spannend om te zien welk stuk je gaat spelen, welke rol, hoe het decor ontstaat, maar op de lange duur kunnen repetities wel tegen staan. En als je 8 of 10 keer een stuk speelt heb ik altijd schrik om in de val van de gewoonte te stappen, want dan gebeuren er meestal 'accidentjes' zoals tekst vergeten, of te traag reageren. Maar als het gedaan is is het altijd net of je valt in een zwart gat.
Hopelijk hebben ze dit seizoen ergens een rolletje om er terug in te vliegen.

Ik ben uit pure nostalgie nog enkele toneelfoto's gaan opzoeken.
Ik heb niet van alle producties foto's teruggevonden. 

Van mijn laatste stuk, heb ik er geen foto bij gezet omdat ik er verschrikkelijk uit zag! Nog geen 3 maanden zwanger, kotsmisselijk en oververmoeid :-)

En hieronder vind je enkele foto's van mijn favo stuk allertijden dat ik heb mogen spelen.
Super plezant groepje, zalige regisseur, hilarisch stuk... *zucht*

Wat als...

 Wat als... gedachten beginnende met deze 2 woorden spoken dikwijls door mijn hoofd. Meestal te maken met keuzes die ik gemaakt heb in het verleden.
'Wat als ik na mijn 6e middelbaar toch maar de fut had gehad om te studeren?' is dan ook de meest voorkomende.
Dan had ik niet gekozen voor een opleiding waar ik in mijn ogen niet te veel voor moest doen.
Want ik was al dat studeren kotsbeu. Alhoewel zoveel studeren heb ik nooit echt moeten doen. Als ik ergens moeite voor deed was het meestal wel in orde.
In mijn 6e heb ik nergens echt moeilijkheden mee gehad. Ik heb nooit echt graag gestudeerd en in de menswetenschappen moest ik enkel een effortke doen voor psychologie. Waar we overigens een zalige leraar voor hadden dus dan deed ik dat met plezier. Mmm en Nederlands dat was ook een vak waar ik eigenlijk meer voor had moeten doen maar geen zin in had door de leraar. Man man man 'Van Dijck'... de naam bezorgt mij nog steeds koude rillingen. Cursussen om U tegen te zeggen en ongelooflijk saaie lessen. Mijn zus had blijkbaar in haar 6e middelbaar (Latijn, jaja het was een streverke) de vrouw van meneer Van Dijck en die was net zo als haar man. Waarschijnlijk zaten ze thuis rond de open haard plannen te smeden hoe ze hun studenten konden treiteren.
Van toen ik klein was zei ik altijd dat ik boerin wou worden, de natuur, de dieren,... Dat romantische beeld is niet blijven bestaan :-). Daarna wou ik dierenarts worden, of iets met interieur-decoratie. Maar voor dierenarts staken de lange studiejaren mij tegen en het feit dat ik een dier moest doden kreeg ik niet overwonnen.Bij interieur zag ik het op commando maken van iets niet zitten.
En toen ik in juni mijn diploma in handen had dacht ik 'foert ik doe niks meer tegen mijn zin. Ik ga hier naar de hogeschool, studeer even voor leerkracht lager onderwijs en dan zien we wel'.
Mijn faalangst - paniekaanvallen hebben er ook mee te maken gehad dat ik niet te ver van huis wou studeren en voor een richting koos waar iemand ging inzitten die ik kende. Dus zo geschiedde, in september begon ik aan mijn bachelor leerkracht lager onderwijs.
In juni er natuurlijk niet door in eerste zit. Ahja want ik presteer enkel onder druk en ik wist dat er in augustus nog een kans was. Dus in september geslaagd met vette voldoendes. Het tweede jaar viel al een stuk minder in de smaak. En het derde jaar was gewoon om een degout van op te doen. Het lesgeven op zich was leuk, dat ga ik niet weerleggen, maar al wat er bij komt kijken is er gewoon te veel aan. En sommige docenten op de hoge school hadden nog NOOIT zelf voor een klas gestaan. Ja sorry maar dan neem ik daar niets van aan als zij iets beweren hoe je moet lesgeven. En net dan kreeg ik klierkoorts. Ik ben toen gestopt met stages en deed enkel nog de laatste modules. De rest nam ik mee naar het jaar erop. Dus na een extra jaartje had ik het diploma op zak. Niet echt overtuigd ben ik aan de slag gegaan in een school in Dilbeek. Heel wat anders dan dorpsschooltjes waar ik stage had gedaan. Ik had er al snel mijn buik van vol. Toen heb ik beslist om nooit of te nimmer nog voor een klas te gaan staan.
Onlangs zag ik dit artikel voorbij komen. Alhoewel het van de lerarenopleiding van onze noorderburen is kan ik er mij in grote lijnen wel in terug vinden.
' hoe ik mislukte als leraar '

Maar daar zat ik dan, al alleen gaan wonen dus nood aan een inkomen, dik in de knoei met mezelf,... Gelukkig kon ik aan de slag in het bedrijf van mijn moeder. Ja en wanneer ik dat vertel tegen iemand beginnen ze meestal met hun ogen te draaien. Zo van ja lap, het dochtertje van de bazin. Soms heeft dat zijn voordelen ja maar dat heeft ook zijn nadelen. Mama's durven veel eerder hun gedachten zeggen tegen hun dochters, zelfs hun gedachten over collega's terwijl ze dit eigenlijk beter zelf tegen de collega zeggen. En dat kan leiden tot knallende bommen! Ik ben een zeer (echt een zéér) emotioneel iemand die ook zo reageert. Dit duurt gelukkig niet lang :-) . En na de uren de deur achter je toedoen kennen mama's dan natuurlijk ook niet! Een weekend, vakantie of vrije tijd wordt dikwijls onderbroken door het eindeloos discussiëren en analyseren van het werk. Maar kom ik neem het er allemaal wel bij want het heeft ook zijn voordelen !
Ik weet alleen niet wat ik zou moeten gaan doen als de mama beslist om op pensioen te gaan. Het bedrijf overnemen is niks voor mij. Altijd dat gedoe met de mensen die voor je werken. Als je enkel en alleen te maken hebt met producten, dingen die niet reageren, dan is het een stuk makkelijker. Maar werken met mensen... wat een klucht! Altijd is er iets, soms heb ik echt het gevoel van in een
soap te leven.
Als ik kijk naar iedereen die hier al gepasseerd is zou ik een boek kunnen schrijven. Of tips kunnen geven aan Thuis voor interessante verhaallijnen. Alhoewel sommige lijnen eerder naar Familie aarden ;-) .
Collega's die te graag de bloemetjes buiten zetten, collega's die tot over hun oren in de drugs zitten, collega's die stelen, collega's die moorden, collega's die langs alle kanten bedrogen worden en dit alles aanvaarden, collega's die zelf bedriegen, collega's die naar kattenpis ruiken, collega's die beter zouden langsgaan bij een psychiater, collega's wiens kaak al eens geregeld uit de kom schiet, collega's op de vlucht voor de politie...
Als je dag in dag uit met iemand samenwerkt leer je die persoon zijn leven wel kennen. Sommige kunnen dit misschien goed verstoppen maar alles komt toch beetje bij beetje uit.
Maar het grote voordeel aan collega's is wel dat je al eens iets kan vertellen wat op je maag ligt over thuis, familie,... Je kan er ongelooflijk hard mee lachen, gieren, brullen,... Wanneer je ergens vast zit kan je hulp vragen, meerdere denkpistes komen tot 1 resultaat...

En zo is er nog wel meer waarvan je denkt wat als ik zus of zo had gedaan, of dit of dat was gebeurd.


Wat als ...

Toch wel de 2 beste sketchkes :-).

Wat als... ik die drempelvrees van audities had overwonnen en ooit een deftige stap in de acteerwereld had gezet dan had ik misschien zelf in die filmpjes gezeten...