Pffffff ik heb even wel gehad met al dat afscheid nemen. Heb op 1 maand tijd 4 keer een begrafenis gehad. En geef toe,licht ga je daar ook niet over. Het was niet altijd iemand uit de naaste kring maar waarvan het verlies toch wel een grote impact heeft gehad op mij of mijn gezin.
Einde maart hebben we afscheid genomen van 'den Bompa'. Weeral een afsluiting van mijn jeugd.
Het was een afscheid in beperkte kring, enkel met de naaste familie. En daarna zijn de kinderen, klein- en achterkleinkinderen gezellig op restaurant geweest. Om terug te kijken naar vroeger, om te vertellen, te lachen en te herinneren. Eigenlijk een
fijne dag. Bompa zou fier op ons geweest zijn!
Einde maart kregen we ook bericht dat vriend F vermist was. Laatste keer gezien bij een vriend (D.C) thuis. Hij zou daar waarschijnlijk rond 4u 's nachts te voet vertrokken zijn naar huis, daarna geen spoor meer van F.
Zoekacties leverden niets op, via sociale media kwamen er enkel maar speculaties naar boven. Uiteindelijk na 3 weken is hij in april dood terug gevonden in de bestelwagen van die vriend (D.C). Datgene wat door iedereen als onmogelijk werd gehouden was uitgekomen. Krantenartikelen met als kop '
afrekening in het drugsmilieu' stonden direct te blinken op meerdere Facebookpagina's. Enorm pijnlijk voor iedereen die hem goed gekend had. En dan zeker voor de familie denk ik dan toch. Hij werd afgeschilderd als een verslaafde die verkeerd bezig was, net op een moment dat hij de weg naar het rechte pad had gevonden. Je kon lezen dat hij verhuisd was om weg te zijn van zijn slechte vrienden uit zijn
hometown. Terwijl het eerder was dat hij wou weg zijn van alle
zo gezegde vrienden die dag in dag uit van hem wouden profiteren. Want F. was geen slechte jongen, de goedheid zelfde. En hij zag dan ook in iedereen iets goeds, kon niet geloven dat er mensen waren die een ander
in 't zak zouden zetten. Met zijn echte vrienden had hij wel nog contact. Maar zo gaat dat meestal, als iemand goed bezig is dan hoor of zie je hem weinig. Pas als het slecht gaat komen vrienden bij elkaar. Voor een luisterend oor, voor wat goede raad, om te horen dat het op een ander nog slechter gaat?
Wat er juist met F. gebeurd is is nog steeds een raadsel. D.C. heeft er zeker iets mee te maken maar zijn verhaal en dat wat de speurders tot nu hebben ontdekt blijkt niet overeen te komen.
Mijn man was en is er nog steeds het hart van in. Het is ook niet te vatten dat een jonge dertiger het leven wordt afgenomen door een 'vriend'.
Dat D.C. nog weken de schone schijn heeft opgehouden door mee te gaan zoeken, door bezorgd te zijn, door te praten met de speurders. Dat hij al die tijd met het lichaam in zijn eigen huis heeft gezeten. Dat hij het lichaam van zijn vriend nog slechter heeft behandeld dan dat je met een hond zou doen. Dat hij heeft zitten rondzeulen, rondrijden met F. steeds wetend wat er gebeurd is. Dat hij van alles probeerde om zich van F. te ontdoen, is niet te vatten.
Vorige donderdag was het zijn afscheidsviering. Toen heb ik ook mijn
klopke gekregen. Ik heb F. niet zo goed gekend maar om te zien dat de kerk afgeladen vol zat om F. bij te staan in zijn laatste reis was hartverwarmend, om te zien hoe de mama er compleet gebroken bij zat was hartverscheurend. Je eigen kind verliezen moet het ergste zijn wat er is, een pijn die nooit meer zal weggaan. De viering op zich vond ik weinig aangrijpend, niet zo persoonlijk. Koorzang, veel gepraat van een priester, dat hoeft voor mij allemaal niet.
Geef mij dan maar iets dat typisch IK is. Ik heb dan ook in een bestandje al mijn wensen gezet voor als ik er niet meer zou zijn, wat er juist moet gebeuren. Ik wil mijn familie die rompslomp van nadenken en kiezen op zo een moeilijk moment besparen. Deze week is er een reclameboodschap rond in de provincie Antwepen over die
naburgering. Vanmorgen horen passeren op radio 2 bij De Inspecteur. Hij had er dan ook een
item rondgemaakt.
De avond na de afscheidsviering van F. heb ik nog lang zitten nadenken in bed. Dat is voor mij een plek waar ik blijkbaar het beste kan nadenken, de dag overlopen, discussie herbeleven, zaken proberen te plaatsen,... Ik vroeg mij af wat D.C. nu eigenlijk denkt, hoe hij zich voelt. Zou hij beseffen dat hij iemands leven heeft afgenomen, dat die persoon nooit of nooit nog zijn leven kan verder leven. Zou F. hem voor de rest van zijn leven bijblijven, nooit meer loslaten, of zou hij dit alles gewoon achter zich kunnen laten? Zou hij doorhebben dat hij niet alleen F. het leven heeft ontnomen maar dat ook van de mama en de zus van F. ? Dat hun leven nooit meer zal zijn zoals voorheen? Dat hij ook het leven van zijn eigen familie heeft kapot gemaakt, zeker van zijn moeder? Dat zij de rest van haar leven zal weten dat haar zoon een moordenaar is?
Ik ga waarschijnlijk naar het proces gaan als dat openbaar is. Gewoon om alles een plaats te kunnen geven. Normaal kan ik een afscheid plaatsen als ik de persoon een laatste groet ben gaan brengen, dat ik het lichaam heb zien liggen en dat ik kon zien dat het niet meer de persoon was die ik gekend heb, alleen maar een leeg omhulsel. Bij F. was dat niet mogelijk, misschien is dat proces wel een afsluiter.
De enige persoon bij wie ik geen laatste groet ben kunnen gaan brengen was bij Bompa. Ik denk omdat dit te dicht bij mij was, dat ik hem enkel kan/wil herinneren in levende lijve.
Voor de rest ga ik ook gemakkelijk tot op het kerkhof, kan daar dan een tijdje zitten, van de stilte genieten, bloemetjes verzorgen, wat nadenken, helpt mij ook om dingen te verwerken.
 | | | | | | | |
| http://miriadna.com/preview/old-tree | | | |
En 2 dagen later was het de begrafenis van de opa van mijn neefjes. Ons jongens zoals ik ze heel mijn leven zal blijven noemen, mijn kleine neefjes die ondertussen al meer dan een kop groter zijn dan mij. Op een maand tijd zijn ze beide grootvaders kwijt, de enige grootouders die ze nog hadden.
Ik heb de man niet goed gekend, enkel van zicht. Maar om ons jongens daar te zien zitten, met tranen, gebogen rug vol verdriet, heeft mij geraakt. Bij Bompa waren zij de sterke schouders waar ik op kon uithuilen, die mij eens goed vastpakten en nu zouden eigenlijk de rollen moeten omgekeerd geweest zijn. En dat kan ik niet. Ik weet mij nooit geen houding te geven als ik mensen met verdriet zie. Ik weet niet wat te zeggen, wat te doen. Ik hoop dat ze door hadden dat ik er wel voor hen was door aanwezig te zijn.
En net die week vol emoties zendt Canvas een documentaire uit van
Louis Theroux.
De documentaire ging over hoe Amerikanen omgaan met
afscheid nemen. Veel gepraat over God natuurlijk, wat had je anders verwacht maar toch wel pakkend. Ik vind de stijl van docu maken van Theroux wel best te pruimen. Maar deze keer miste ik wat diepgang. Het was net of de documentaire was nog niet af. Ik kan het moeilijk verwoorden.
Op zich was het onderwerp wel pakkend, zeker met dan de typische stiltes en de nerderige omgang van Theroux met mensen.
Deze week ging de documentaire over de
city of dogs, L.A. en de straathonden.
Ik heb geweend, gebleten, tranen met tuiten, mij kwaad gemaakt, mij geërgerd. Hoe kunnen mensen zo omspringen met honden? Levende wezens die zich niet kunnen verdedigen tegen de mens, die volledig afhankelijk zijn van de mens en niet meer vragen dan eten, een slaapplek en wat aandacht en liefde. Wonder boven wonder maar de asielen zaten stampvol Staffords en Pitbulls. Dé honden die blijkbaar standaard gekozen worden door een bepaalde groep mensen die er in grote aantallen te vinden zijn in één van de armste streken van Amerika, Zuid L.A. Die bepaalde groep denken dat ze stoer zijn met zo een gevaarlijke hond in de buurt, dat je zo een hond moet africhten door lawaai, pijn en onderdrukking. Dat zo een hond niet veel nodig heeft, laat staan eten en drinken, dat dit dier kan leven in een kamertje in huis dat nooit verschoond of verlucht wordt. Dat dit aanhankelijk dier geen liefde nodig heeft. De dieren worden schaamteloos op straat gezet als er niet genoeg geld meer is, als het een gedraging heeft ontwikkeld dat als een probleem wordt gezien (tsjein, raar toch na zo een opvoeding zeker? ). Men durft zelfs de hond gewoon in de handen te duwen van een hondenvanger zonder enige vorm van gêne als die zijn ronde aan het doen is. De asielen zitten overval (plek voor 300 dieren zit vol geduwd tot 400 dieren), honden worden er dagelijks geëuthanaseerd , soms met 17 per dag! Dat sommige honden mentaal compleet kapot zijn gemaakt door toedoen van de mens en dat er gewoon geen andere uitweg is dan dit beestje rust te gunnen en te laten inslapen kan ik nog begrijpen. Het dier kan er niet aan doen, het is zo geworden door het enige levende wezen op deze planeet die zich god waant, die denkt dat hij hoog boven alles staat. Maar dat gezonde, herplaatsbare honden worden ingeslapen kan er bij mij niet in. Ook is er blijkbaar geen enige vorm van nazorg als een dier wordt geadopteerd, geen nacontrole, geen feedback, zelfs geen voorcontrole om het karakter van het dier te achterhalen. Ik denk omdat er gewoon ook geen tijd is. Als je ziet dat er dagelijks 20 nieuwe dieren worden opgenomen in zo een asiel is dat te begrijpen. De wachttijd in een asiel is gemiddeld één week, daarna moet het dier geadopteerd zijn of wordt het ingeslapen.
Dweilen met de kraan open. En zolang de overheid niets doet om men besef bij te brengen zal dit de volgende jaren alleen maar in stijgende lijn voort gaan.
Echt om van te kotsen... Net als zoveel zaken wat er gaande is in de wereld.
Dieren en kindjes, zijn mijn gevoelige snaar. Ze kunnen zich niet verdedigen en zitten vol onschuld.
Ik heb na de reportage onze Stafford Steve eens goed geknuffeld. Hij keek me fronsend aan, rekte zich eens, liet een knaller van een boer en is gewoon gaan verder slapen... *rot verwend dat monster*
