To be er not to be that's the question

Toneel, een hobby die maar blijft duren bij mij.
En dat is al héél speciaal want meestal heb ik snel genoeg van bezigheden.

 

foto komt van pinterest. dit werd bij ons aan de bar geoefend

Ik heb van mijn 6 tot mijn 14 ballet gedaan. Als kind zeer fijn om te doen maar als tiener een marteling. Ik ben namelijk zo stijf als een plank en al de oefeningen hebben daar niets aan kunnen veranderen. Zelfs niet een leerkracht die boven op mij is komen leunen om toch maar mijn grand écart dieper te krijgen, of aan de bar mijn been verder voorbij mijn hoofd te krijgen.

foto pinterest, grand écart, lijkt simpel

Vanaf een bepaalde groep werden daar dan ook nog eens de pointes een verplicht nummertje en mijn 'goesting' om te gaan daalde tot - 100 . Super mooi om te zien bij professionele danseressen maar een klucht om het te proberen. Tenen inpakken met tape, watten, kussentjes en daarna nog krampen & bloed. Brrr chapeau voor diegene die zo uren een voorstelling staan af te werken .
Ook het feit dat er in de groep een meisje zat dat dacht dat de nulmeridiaan door haar kont liep en iedereen in haar kliek probeerde te sleuren die aan haar normen voldeed heeft er ook mee te maken gehad dat ik de brui aan gaf. Ik was (en ben) nog altijd iemand die naast de lijntjes kleurt. En neen niet het criminele pad, maar ik deed aan wat ik wou, ik vond leuk wat ik wou en deed niet mee aan trends. Best vermoeiend om als tiener niet gebrainwasht te worden door een meute meiden die dachten dat ze hip waren.

En na het ballet ben ik toneel gaan doen. Eerst enkele jaren bij tejater Piep in Boom onder leiding van Fons Cras, dee mens is ondertussen ook al gestorven en Elly Coeck. De ellenlange dictiezinnen hebben wel hun vruchten afgeworpen, als ik er een beetje op let heb ik een mooie uitspraak. Enkel in het Nederlands wel te verstaan. Volgens een leerkracht Engels in mijn 4e middelbaar heb ik een zwaar Pools accent als ik in het Engels een conversatie aan ga.

Fons Cras en Elly Coeck

Ik kan mij zelfs nog altijd mijn eerste zin herinneren die ik moest zeggen toen ik de scène op kwam. Alé ja de scène, ik moest vanuit een deur de zaal komen in schuifelen als een oud vrouwtje. ' Hier ben ik dan met pot en pan.' schuifel schuifel ' Hier een pot en hier een pan, dat hadden jullie toch gevraagd?'. Zelfs mijn broer kan zich deze zin nog voor de geest halen en lacht mij er nog altijd mee uit.

Na Piep ben ik dan nog een jaartje in Buggenhout op de academie gegaan. Woord kreeg ik van Sara Van Hoezen (nu directrice van de Academie in Londerzeel) en toneel van Jos Van Geel. Ik heb dat allemaal héél graag gedaan. Zeker de lessen Van Jos Van Geel waren interessant. De naam zegt je misschien niet veel, heeft enkele gastrollen gedaan op de televisie, maar de naam van zijn zoon is veel bekender : Jonas Van Geel.

de man in het groen, Freddy Tex  +/- jaar '94

Dan gestopt wegens het moeilijk combineren met school en het over en weer verhuis tussen gescheiden ouders. Wel spijtig want Jos heeft toen nog naar ons mama gebeld met de vraag of ik mij toch nog wou inschrijven. Maar ja, ik zo koppig als een steenezel en heb daar nu toch wel een beetje spijt van.
Toen vroeg een vriendin van mijn stiefma of ik niet wou meedoen met het toneel voor kinderen dat elk jaar georganiseerd werd door een lagere school in Hombeek. Zij hadden dan één weekend optreden voor ouders en kinderen. Heel leuk om te doen. Zeker als daarna de kindjes staan aan te schuiven om op de foto te gaan met de acteurs, ze het hele stuk aandachtig zitten te volgen, helemaal opgaan in het verhaal. Dat heb ik 3 jaar gedaan. Daarna is dit stopgezet door strubbelingen tussen de directeur en de regisseurs. De regisseurs hebben dan gevraagd of ik het niet zag zitten om mee te doen met de kinderstukken in een toneelgezelschap in Mechelen, De Moedertaal. En zo ben ik daar beland en zit daar nog altijd.
Ik heb enkele kinderstukken meegedaan en zo doorgegaan naar de 'volwassen' stukken.
En ik ben ook al eens ingesprongen in een toneelgezelschap in Zemst. De regisseur was zeer lovend, maar ook altijd zat :-) .
Regisseurs... dat is een haat-liefde-verhouding. Ofwel ligt een regisseur je en sta je daar met plezier je elke week in het zweet te werken ofwel ligt hij/zij je niet en lukt het voor geen meter.
Ik heb eigenlijk al alle twee gehad. De regisseuse die mij in Mechelen heeft binnen genomen zal ik altijd blijven waarderen. Hoe moeilijk of kwaad ze soms ook is. Ze heeft mij kansen gegeven, bruikbare tips meegegeven, mij mijn eigen ding laten doen, kortom een regisseuse die ik de max vind. Haar man ook trouwens, maar hij mag op sommige momenten wel wat strenger voor de groep zijn.
Ik heb ook al eentje gehad die niets waard was en waar we als beperkt groepje alles zelf hebben moeten doen, of de regieassistent ons volledig heeft moeten leiden omdat we door het bos de bomen niet meer zagen.
Ik heb er vrienden gemaakt maar ook mensen tegengekomen die ik liever niet meer tegenkom. Ik zie er fantastische acteurs (of eigenlijk actrices) en ook minder fantastische. Ik heb er mij al kapot gelachen en ook kapot geweend. De persoon die elke keer ik de zaal binnenstap in mijn gedachte opkomt is Paul. Hij was diegene die er voor zorgde dat alles klaar stond achter de scène, dat sommige attributen werden gehaald, dat er drank was voor tijdens de pauze, dat de bar gesloten werd op een onmenselijk laat uur, dat ik eten had toen ik rechtstreeks van mijn werk naar Mechelen reed, dat ik kon genieten van overheerlijke tiramisu met aardbeien, dat eigenlijk de Moedertaal draaide. Zijn dood was onverwachts, snel, te snel. Hij was er altijd tijdens repetities, enkel die ene keer bij onze repetities niet, iedereen verbaasd maar niet gealarmeerd, pas de dag erna is hij gevonden. In onze familie zeggen ze altijd dat wanneer er iemand sterft, er nog 2 op korte tijd zullen volgen. En dat was toen ook zo. Na Paul is het leidinggevend hoofd van het gezelschap, Arthur tijdens een operatie gestorven en is een co-acteur, Geert overleden na een ongeval met de fiets. Bij Arthur iets minder onverwacht. Bij Geert een schok, hij was nog geen 46. Een stom ongeval met de fiets, geen fietshelm, openslaande autodeur en poef gedaan.

Door de geboorte van mijn zoontje heb ik een jaartje pauze genomen maar kan niet wachten om terug te beginnen. Het is altijd spannend om te zien welk stuk je gaat spelen, welke rol, hoe het decor ontstaat, maar op de lange duur kunnen repetities wel tegen staan. En als je 8 of 10 keer een stuk speelt heb ik altijd schrik om in de val van de gewoonte te stappen, want dan gebeuren er meestal 'accidentjes' zoals tekst vergeten, of te traag reageren. Maar als het gedaan is is het altijd net of je valt in een zwart gat.
Hopelijk hebben ze dit seizoen ergens een rolletje om er terug in te vliegen.

Ik ben uit pure nostalgie nog enkele toneelfoto's gaan opzoeken.
Ik heb niet van alle producties foto's teruggevonden. 

Van mijn laatste stuk, heb ik er geen foto bij gezet omdat ik er verschrikkelijk uit zag! Nog geen 3 maanden zwanger, kotsmisselijk en oververmoeid :-)

En hieronder vind je enkele foto's van mijn favo stuk allertijden dat ik heb mogen spelen.
Super plezant groepje, zalige regisseur, hilarisch stuk... *zucht*