'Wat als ik na mijn 6e middelbaar toch maar de fut had gehad om te studeren?' is dan ook de meest voorkomende.
Dan had ik niet gekozen voor een opleiding waar ik in mijn ogen niet te veel voor moest doen.
Want ik was al dat studeren kotsbeu. Alhoewel zoveel studeren heb ik nooit echt moeten doen. Als ik ergens moeite voor deed was het meestal wel in orde.
In mijn 6e heb ik nergens echt moeilijkheden mee gehad. Ik heb nooit echt graag gestudeerd en in de menswetenschappen moest ik enkel een effortke doen voor psychologie. Waar we overigens een zalige leraar voor hadden dus dan deed ik dat met plezier. Mmm en Nederlands dat was ook een vak waar ik eigenlijk meer voor had moeten doen maar geen zin in had door de leraar. Man man man 'Van Dijck'... de naam bezorgt mij nog steeds koude rillingen. Cursussen om U tegen te zeggen en ongelooflijk saaie lessen. Mijn zus had blijkbaar in haar 6e middelbaar (Latijn, jaja het was een streverke) de vrouw van meneer Van Dijck en die was net zo als haar man. Waarschijnlijk zaten ze thuis rond de open haard plannen te smeden hoe ze hun studenten konden treiteren.
Van toen ik klein was zei ik altijd dat ik boerin wou worden, de natuur, de dieren,... Dat romantische beeld is niet blijven bestaan :-). Daarna wou ik dierenarts worden, of iets met interieur-decoratie. Maar voor dierenarts staken de lange studiejaren mij tegen en het feit dat ik een dier moest doden kreeg ik niet overwonnen.Bij interieur zag ik het op commando maken van iets niet zitten.
En toen ik in juni mijn diploma in handen had dacht ik 'foert ik doe niks meer tegen mijn zin. Ik ga hier naar de hogeschool, studeer even voor leerkracht lager onderwijs en dan zien we wel'.
Mijn faalangst - paniekaanvallen hebben er ook mee te maken gehad dat ik niet te ver van huis wou studeren en voor een richting koos waar iemand ging inzitten die ik kende. Dus zo geschiedde, in september begon ik aan mijn bachelor leerkracht lager onderwijs.
In juni er natuurlijk niet door in eerste zit. Ahja want ik presteer enkel onder druk en ik wist dat er in augustus nog een kans was. Dus in september geslaagd met vette voldoendes. Het tweede jaar viel al een stuk minder in de smaak. En het derde jaar was gewoon om een degout van op te doen. Het lesgeven op zich was leuk, dat ga ik niet weerleggen, maar al wat er bij komt kijken is er gewoon te veel aan. En sommige docenten op de hoge school hadden nog NOOIT zelf voor een klas gestaan. Ja sorry maar dan neem ik daar niets van aan als zij iets beweren hoe je moet lesgeven. En net dan kreeg ik klierkoorts. Ik ben toen gestopt met stages en deed enkel nog de laatste modules. De rest nam ik mee naar het jaar erop. Dus na een extra jaartje had ik het diploma op zak. Niet echt overtuigd ben ik aan de slag gegaan in een school in Dilbeek. Heel wat anders dan dorpsschooltjes waar ik stage had gedaan. Ik had er al snel mijn buik van vol. Toen heb ik beslist om nooit of te nimmer nog voor een klas te gaan staan.
Onlangs zag ik dit artikel voorbij komen. Alhoewel het van de lerarenopleiding van onze noorderburen is kan ik er mij in grote lijnen wel in terug vinden.
' hoe ik mislukte als leraar '
Maar daar zat ik dan, al alleen gaan wonen dus nood aan een inkomen, dik in de knoei met mezelf,... Gelukkig kon ik aan de slag in het bedrijf van mijn moeder. Ja en wanneer ik dat vertel tegen iemand beginnen ze meestal met hun ogen te draaien. Zo van ja lap, het dochtertje van de bazin. Soms heeft dat zijn voordelen ja maar dat heeft ook zijn nadelen. Mama's durven veel eerder hun gedachten zeggen tegen hun dochters, zelfs hun gedachten over collega's terwijl ze dit eigenlijk beter zelf tegen de collega zeggen. En dat kan leiden tot knallende bommen! Ik ben een zeer (echt een zéér) emotioneel iemand die ook zo reageert. Dit duurt gelukkig niet lang :-) . En na de uren de deur achter je toedoen kennen mama's dan natuurlijk ook niet! Een weekend, vakantie of vrije tijd wordt dikwijls onderbroken door het eindeloos discussiëren en analyseren van het werk. Maar kom ik neem het er allemaal wel bij want het heeft ook zijn voordelen !
Ik weet alleen niet wat ik zou moeten gaan doen als de mama beslist om op pensioen te gaan. Het bedrijf overnemen is niks voor mij. Altijd dat gedoe met de mensen die voor je werken. Als je enkel en alleen te maken hebt met producten, dingen die niet reageren, dan is het een stuk makkelijker. Maar werken met mensen... wat een klucht! Altijd is er iets, soms heb ik echt het gevoel van in een
soap te leven.
Als ik kijk naar iedereen die hier al gepasseerd is zou ik een boek kunnen schrijven. Of tips kunnen geven aan Thuis voor interessante verhaallijnen. Alhoewel sommige lijnen eerder naar Familie aarden ;-) .
Collega's die te graag de bloemetjes buiten zetten, collega's die tot over hun oren in de drugs zitten, collega's die stelen, collega's die moorden, collega's die langs alle kanten bedrogen worden en dit alles aanvaarden, collega's die zelf bedriegen, collega's die naar kattenpis ruiken, collega's die beter zouden langsgaan bij een psychiater, collega's wiens kaak al eens geregeld uit de kom schiet, collega's op de vlucht voor de politie...
Als je dag in dag uit met iemand samenwerkt leer je die persoon zijn leven wel kennen. Sommige kunnen dit misschien goed verstoppen maar alles komt toch beetje bij beetje uit.
Maar het grote voordeel aan collega's is wel dat je al eens iets kan vertellen wat op je maag ligt over thuis, familie,... Je kan er ongelooflijk hard mee lachen, gieren, brullen,... Wanneer je ergens vast zit kan je hulp vragen, meerdere denkpistes komen tot 1 resultaat...
En zo is er nog wel meer waarvan je denkt wat als ik zus of zo had gedaan, of dit of dat was gebeurd.
Wat als ...
Wat als... ik die drempelvrees van audities had overwonnen en ooit een deftige stap in de acteerwereld had gezet dan had ik misschien zelf in die filmpjes gezeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten