een vieze ziekte, perfect omvat in dit afschuwelijke woord.
De naam is afgeleid van het latijnse woord cancer wat krab betekent onder meer omdat in vroeger tijden de ziekte werd herkend aan de opvallend rode, gezwollen bloedvaten in de nabijheid van de gezwellen, die de artsen van toen deden denken aan de rode pootjes van een krab. (Wikipedia)
Een ziekte die de mens al jaren probeert te overwinnen maar die in vele gevallen toch de overhand krijgt. En is er een bepaalde vorm die bestreden kan worden, dan staat er al een nieuwe vorm klaar die nog dodelijker is dan vorige.
Ik denk dat er geen enkele familie hier in België is die nooit te maken heeft gehad met kanker. Niet altijd dodelijk, gelukkig maar, maar wel steeds verwoestend, alles overhoop gooiend.
De cijfers op de site Stichting tegen Kanker liegen er niet om. 1 man op 3 en 1 vrouw op 4 wordt voor zijn/haar 75e verjaardag geconfronteerd met kanker. (cijfers van het jaar 2012)
Bij vrouwen zijn het vooral borstkanker, dikkedarmkanker en longkanker die het meest voorkomen, bij mannen prostaatkanker, dikkedarmkanker en longkanker.
Op de radio en teevee gaat er een boodschap van algemeen nut uit dat er elke dag 8 mensen sterven aan dikkedarmkanker...
Het is iets waar ik echt van wakker kan liggen.
Mijn 4 grootouders hadden/hebben allemaal kanker. 3 van hen zijn er reeds aan gestorven. Prostaatkanker, leverkanker,... Ze zijn allemaal niet ouder dan 65 geworden, 2 van hen zelfs geen 60.
Mijn laatste grootouder zit nu thuis te vechten tegen een kanker die zijn lichaam aan het overnemen is. Een kanker die niet kan overwonnen worden. Geen medisch mirakel, geen geprevelde gebeden, geen gebrul, geroep en getier die die vieze cellen uit zijn lijf kunnen halen. Tot 2maal toe is de kanker als zijnde 'weg' verklaard. Tot 2maal toe is zijn lichaam door een hel moeten gaan van chemo, bestralingen, operaties en revalidatie en telkens kwam er het verdikt ' het is er weer'. Nu is zijn lichaam te zwak om er nog voor te gaan, om weer de behandelingskuren te ondergaan, om een operatie aan te kunnen.
Hij heeft weken in het ziekenhuis doorgebracht om te herstellen van een heupbreuk. Meneer was naast zijn stoel gaan zitten :-). Alles was zogezegd in orde. Tot de dag van ontslag dichterbij kwam. Bompa vermagerde zienderogen, zag het niet zitten om terug naar huis te gaan, was nors, keer er niet naar uit. Dan zagen ze dat er iets niet in orde was met zijn maag. Een weekje een baxterkuur en hij kon er weer tegen. Hij zat nog geen maand thuis of hij kreeg te horen dat de darmkanker terug was, uitgezaaid en de plek op de longen van de asbest was groter geworden. Hij zat er onderdoor. Zei dat hij geen operaties meer ging laten doen, dat het allemaal genoeg geweest was. Pas na een gesprek met de huisarts kwamen we te weten dat er ook geen behandeling meer nuttig was, het zou niks meer uithalen, enkel de periode die nog restte te verlengen. En dat we niet moesten denken aan jaren maar aan maanden.
En als ik hoor hoe Bompa achteruit aan het gaan is denken we zelfs niet meer aan maanden maar aan weken. Niet enkel zijn lichaam is het aan het opgeven maar ook zijn geest. Hij zegt zelf dat hij moe is. Altijd maar moe. Een van de laatste dingen die ook Bomma zei voor ze stierf.
Toch verschrikkelijk hoe je eigen lichaam zich zo kan keren tegen zichzelf, zich zo kan kapot maken. En niet omdat je het wil, dat gebeurt zomaar. Dan mag je nog zo gezond leven als je wil, als het in je zit dan kan je er niks tegen doen.
Dikkedarmkanker... erfelijk...
Mijn beide nonkels hebben zich al laten testen op aanvraag van de dokter en bij hen was er nog niets gevonden. Ons Mama moet zich nog testen maar heeft een hemelse schrik voor het verdikt.
Ook mijn zus en ik zijn er niet gerust op... Als al je grootouders al kanker hebben gehad is de kans groot dat ook wij kanker gaan krijgen.
Ons Papa laat zich ook elk jaar uitvoerig testen. Zijn beide ouders zijn geen 60 geworden. En toen hij die mijlpaal passeerde was dat wel even slikken. Maar je mag niet fatalistisch ingesteld zijn, daar ga je aan onderdoor. Ik heb mij een bepaalde tijd even laten gaan door zo te denken. Maar je geraakt er geen stap mee vooruit. Je ziet in elk kleine ding grote gevaren loeren, je kan nergens nog tot rust komen, je ziet op een duur spookbeelden. Dat was geen leven meer, niet voor mij en zeker niet voor mijn man. Maar als er teveel miserie rondom mij is trek ik dat mij enorm hard aan. Niet altijd zichtbaar voor anderen, enkel voor de mensen die ik doodgraag zie. En één daar van is mijn man. Die moet soms wel wat aanhoren van mij. Zie ik iets op teevee wat mij aangrijpt? Gegarandeerd dat ik 's avonds in bed daar over bezig ben. Wat als ... Wat als dat ... woelen, draaien, keren, wenen
Het minste beetje hoofdpijn en ik dacht aan een tumor, hartkloppingen wezen op een zwak hart, maagpijn op een maagzweer, noem maar op.
Maar dan ineens is dat weer gedaan. Helemaal weg is dat niet, enkel sluimerend op de achtergrond aan het wachten tot het volgende leed zich aandient.
Ik ben niet gelovig in wat men ons aanreikt, of vroeger voorschotelde. Ik geloof op mijn eigen manier in bepaalde zaken. En bidden doe ik wel, hoe noem je dat anders als je je went tot iets/iemand waar je toe richt om te helpen, waar je zachtjes tegen praat zonder dat iemand het hoort, waar je al je hoop in zet om toch maar 'iets' te laten gebeuren, waarvan je hoopt dat het iets uithaalt, waar je je iets opgeluchter door kan voelen.
Bidden dat het allemaal snel gaat, achter de rug is, dat hij geen pijn heeft, niet moet afzien, maar gewoon kan overgaan naar diegene waar hij vroeger al afscheid van heeft moeten nemen.
Rust....
1
man op 3 en 1 vrouw op 4 wordt met kanker geconfronteerd voor zijn/haar
75e verjaardag. - See more at:
http://www.kanker.be/kanker-cijfers-belgi%C3%AB#sthash.IFDY6tCM.dpuf
1
man op 3 en 1 vrouw op 4 wordt met kanker geconfronteerd voor zijn/haar
75e verjaardag. - See more at:
http://www.kanker.be/kanker-cijfers-belgi%C3%AB#sthash.IFDY6tCM.dpuf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten